و ناگهان ...عمر

سرعت عبور از این سال های اخیر به قدری پرشتاب بود که امروز انتظار یکم خرداد بودن را نداشتم ... هرچند سعی می کنم روزها را آنطوری که شروع می شوند و تمام را دوست داشته باشم. صبح با رخوت بهاری که دوست نداری از تخت پایین بیایی و خنکی مطبوعی تنت را آرام می کند شروع شد...پنجره ی رو به رویم و گل های شکفته شده درخت های انار که پشت شیشه های یکی در میان رنگی خودنمایی می کنند من را به پنج شش سال پیش می برند که انگار همین دیروز بود وقت های دلتنگی و درد و دل با مامان می رفتیم کنار انارها .... در این سال هایی که به سرعت گذشت از دست داده ها و به دست آورده هایم زیاد بود. دلخور و دلتنگ چیزی نیستم که میدانم هر چیزی در زمان خودش خوش بود و درست همین لحظه وقت خوردن چای آویشن است و ادامه قیلوله بهاری :)